homocriet

Nu ben ik net zo min homosexueel als religieus, maar ik stoor me mateloos aan de uitingen die de verschillende kerkvorsten namens het gehele Vaticaan en de geloofsvolgelingen hebben gedaan op het punt van homosexualiteit.

Paus Franciscus onderschreef, gebaseerd op de catechismus, dat homosexuele geaardheid geen zonde is, maar dat het verrichten van homosexuele handelingen “pas” als zonde wordt beschouwd. Hij wil reli-homo’s vergeven en hun handelingen van zonde vergeten. Om zichzelf wat vriendelijker te positioneren laat Franciscus de buitenwacht weten “Als een homoseksueel met een goede wil op zoek is naar God, wie ben ik dan om daarover te oordelen?”

Zijn voorganger paus Benedictus XVI stelde dat homo’s, de rol die God hen heeft gegeven, manipuleren en dat ze de essentie van het menselijk wezen vernietigen. Op zijn minst zouden ze Gods werk vernielen. Want over “de essentie van het menselijk wezen” kunnen we natuurlijk tot in de eeuwigheid discussiëren.

Wat is dit voor flauwekul! Hoe kortzichtig kun je zijn?!
Zijn lesbiennes zondig alleen al wanneer ze samenwonen? Of zijn ze zondig als ze dan ook iedere nacht in een tweepersoonsbed naast en bij elkaar slapen? Of zijn ze “pas” zondig als ze innig tongzoenend  elkaar beminnen en in datzelfde bed handelingen verrichten die met 50 kleuren roze beschreven kunnen worden tot de bestseller van de 21e eeuw?

En wat is de goede wil waarmee een homosexueel op zoek naar God gaat?
“Joehoe God waar ben je? Ik ben goed van wil, maar kan U niet vinden. Geef me alstublieft een teken. Toon me de weg.” Nu zegt God, vertegenwoordigd door de paus vanuit het Vaticaan, “OK doe ik. Wat je bent is niet zo heel erg verkeerd, maar je mag er niks mee doen want dat deugt niet. Straks maak je alles kapot wat ik heb gemaakt. En dat heb ik liever niet.”
Bestemming voorlopig nog niet bereikt. Die homosexueel zal God niet willen vinden. Of God wil door hem of haar niet gevonden worden. Dat kan natuurlijk ook.

De Rooms-Katholieke Kerk kampt nog met meer problemen die enige emancipatoire ontwikkeling in de weg staat. Het verbod op vrouwelijke priesters bijvoorbeeld. En dan bedoel ik met emancipatie de letterlijke betekenis van het Latijnse emancipatio. Het streven naar een volwaardige plaats in de samenleving, bezien vanuit een achtergestelde situatie. Dat moet toch spek naar de katholieke bek zijn? De achterstelling ten opzichte van de Hervormde Kerkstaat ligt nog relatief vers in het geheugen. Ik zou verwachten dat er groot empatisch vermogen zou worden aangesproken bij de emancipatie van vrouwen en homosexuelen binnen de kerk.

Is het zo zoetjes aan niet zo dat de kerk juist de essentie van het menselijk wezen aan het manipuleren is. Wat die essentie dan ook is, want die discussie zouden we nu niet voeren.
Geloof of niet, we zijn met velen en we leven samen. Objectiveer de regels van het samen leven.
Sexuele geaardheid is van nul en geen waarde bij het bespreken van die regels. Het verrichten van sexuele handelingen wel. Die doe je niet in de openbaarheid en je doet ze wederzijds vrijwillig. Die doe je niet met minder- of overjarigen, niet met dieren en niet met zwakzinnigen. Maar je kunt verder geen regels opleggen die beperken met wie en hoe je sexueel wilt handelen. Dat mag met een man of met een vrouw, met beide en met meer van elk. Het mag met iemand uit Rome terwijl je zelf in de polder bent geboren. Het mag op dinsdag met een man met donkerbruine krulletjes en op woensdag met een blondine die je op de Wallen tot spenderen heeft gekregen en donderdag doe je het weer eens ouderwets met jezelf.

Sexuele voorkeur of geaardheid is geen keuze, dat is deel van de essentie van je eigen wezen. Daar ligt de overeenkomst met religie. Religieus wordt je niet, dat ben je. Sexualiteit en geloofsovertuiging maken deel uit van je eigen essentie. Die stoot je niet af, die omarm je. Binnen en buiten de kerk.

Doe je dat niet, dan ben je in wezen homocriet.